Poëzie

het is lente, tegen de blauwe lucht de stralend gele narcissen geel en blauw kleuren de kranten een paar grenzen verder een kille lente blauw en geel halfstok de dood is overal

we zien al weken de foto’s; de oude vrouw strompelend over de verwoeste brug de hond in haar armen geklemd zou ze Mira heten, dat vrede – of Mila dat liefde betekent?

beelden van kapotgeschoten schoonheid plekken die kort geleden nog veilig leken voor zieken, voor zangers de uit het puin gehaalde man verbrand, verbonden in witte lappen de soldaat, een dode zoon de moeder over de kist gebogen haar betraande hand op zijn voorhoofd heet hij Mladen, dat staat voor jongeman?

het krijsende meisje met de wollen muts dat haar beschermer los moet laten bij de grens want vader moet vechten, opdat de vijand zal ‘verdwijnen als dauw in de zon’ de zwangere vrouw op een brancard het kind dat zij draagt zal nooit een toekomst zien

de opgeroepen jonge jongens nog groen in hun groene pakken de man die om vrede roept het volkslied zingt op het Rode Plein ‘wij zullen tonen dat wij broeders van het geslacht der Kozakken zijn’

hij wordt weggesleurd door zwartgehelmde agenten tegen oorlog zijn is verboden

de naam Vladimir betekent wereldleider die machtige man in het strakblauwe pak die een mens, een vlieg noemt die je uit kan spuwen weg kan zuiveren

de rijen mensen op de vlucht naar waar onzekerheid wacht de koffers, de tassen en alweer de wanhoop

laten we solidair zijn met de vluchtenden, de gewonden de nabestaanden met al die mensen die om vrede roepen om medeleven en vrijheid laten we onze stemmen verheffen

in gedachten een kruisraket ruilen voor een fluit de bom voor een contrabas het vuurwapen voor een viool het gifgas voor een gitaar de kalashnikov voor een klarinet

geen heavy metal, maar melodieёn die lichter zijn dan het gewicht van een ondraaglijk bestaan

laten we omkijken naar elkaar laten we een verdwaalde kogel nooit de weg wijzen